درمان عاطفه هراسی (فصل11و12)

عاطفه هراسی در این خوشه احساس مثبت نسبت به خود است. در این بیماران بطورآگاهانه یا ناآگاهانه خود به عنوان فردی نالایق  شرم آور  و بد درک میشود.واکنش های تکانه ای مثل خشم افراد خودشیفته نسبت به کسی که به آنها توهین میکند ، نگرانی شخصیت های مرزی پیرامون طرد شدن ، هیجان دفاعی افراد نمایشی ، کج خلقی وابسته به نیاز شخصیت ضد اجتماعی را میتوان به عنوان عواطف دفاعی در نظر گرفت که از درد تمایلات برآورده نشده ناشی میشود.  

بازسازی خود و روابط با دیگران باید پیش از جایگزین شدن رفتارهای دفاعی صورت بگیرد.غالبا بیماران دارای سطوح شدیدتر این اختلالها به درمان پویشی کوتاه مدت پاسخگو نیستند و با درمان پویشی بلند مدت، شناختی ، حمایتی ، یا مدل های آموزش دهی مهارت بهتر درمان میشوند.

همانطور که به اختلالهای شخصیت خوشه A میبایست به آرامی نزدیک شد ، به شخصیت ضد اجتماعی نیز باید همدلی را  تدریجی نشان داد.

۴-اختلال های خوشه C : رفتار نگران بیمناک 

عاطفه هراسی در این خوشه شامل تعارض نسبت به حس خود ، هم نزدیکی هیجانی یا دریافت عواطف از دیگران است.

-دفاع های اختلال شخصیت اجتنابی با هدف سرکوب نمودن عاطفه انطباقی نزدیکی هیجانی به دلیل ترس از طرد ، یا شرم در مورد حس خود بکار گرفته میشوند.

-عاطفه هراسی اولیه در بیماران دارای اختلال شخصیت وابسته شامل خشم، قاطعیت یا اعتماد به حس خود یا حس خودمختاری است.

-بطور کلی عاطفه هراسی اساسی در اختلال وسواسی جبری شامل طیفی از احساس هاست.اغلب هیجانها بصورتی آشفته احساس میشوند.اگر پاسخ های خوشه A نشان دهنده حساسیت نسبت به مردم هستند ، اختلال شخصیت وسواسی جبری ، حساسیت نسبت به احساس ها را منعکس میکند.

۵-تشخیص های گذرا محور دو در خوشه C

دو اختلال شخصیت افسرده و منفعل پرخاشگر به عنوان تشخیص های رسمی در DSM4 ذکر نشده اند ، اما در پیوست مطرح شده اند.

-اختلال شخصیت افسرده

یکی از ساده ترین موارد اختلال شخصیت محور دو از نظر درمان و یکی از پاسخگو ترین اختلال ها به روان درمانی پویشی کوتاه مدت  در نظر گرفته میشود.

عاطفه هراسی اساسی شامل احساس های مثبت نسبت به خود ، بویژه مراقبت از خود است.

-اختلال شخصیت منفعل پرخاشگر

بیماران مبتلا به این اختلال تا حد زیادی بطور ناهشیار اعمال خود را انجام می بنابراین تعریف اختلال مشکل است و ملاکها در ابزارهای گزارش شخصی اغلب تحریف عاطفه هراسی اولیه در این اختلال ، تعارض پیرامون خشم است.

ه-نتیجه : تمرکز بر عاطفه هراسی که شالوده تشخیص ها قرار میگیرند.

روان درمانی پویشی کوتاه مدت، طبقه بندی های تشخیصی را به عنوان نقطه شروع روان درمانی در نظر نمیگیرد.در عوض بسیاری از اختلال های شخصیت تعریف شده DSM را میتوان نشات گرفته از نرکیب آسیب پذیری زیستی و محتوای روان پویشی زیربنآیی فوبی های عاطفه در نظر گرفت.

علائم فردی با ملاکهای DSM حاکی از اضطراب Aیا دفاع هایی Dهستند که از تجربه انطباقی احساسیF جلوگیری میکنند.

فصل دوازدهم : خاتمه درمان

بیماران باید احساس خوبی درباره خاتمه درمان داشته باشند و مطمئن باشند که میتوانند منافع بدست آمده در درمان را نگه دارند و دوباره گرفتار الگوهای قدیمی نشوند.

ختم درمان نباید بصورت ناگهانی انجام شود و تعداد جلسات به یکبار در دو هفته و یا بیشتر کاهش داده شود تا زمانی که بیماران بتوانند به تنهایی نتایج درمانی را حفظ کنند.

مقیاسی مهم برای ارزیابی کارآمدی درمان ، توانایی افزایش یافته بیماران در لذت بردن از زندگی است.

تصور خاتمه درمان برای اکثر بیماران اگرچه نه همه آنها ، میزان قابل ملاحظه ای اضطراب به همراه خواهد داشت.

تغییر فرایندی خطی نیست ، در این فرایند گاهی رو به جلو گاهی رو به عقب حرکت میکنیم و گاهی مراحل را از نو شروع میکنیم.بیماران باید آماده رویارویی با مشکلات بالقوه در آینده باشند.

حفظ تغییرات رفتاری را میتوان با جلسه های پیگیری با فاصله هر ۴یا ۶ هفته یکبار تا زمانی که بیماران توانایی حفظ آنها را به تنهایی داشته باشند کنترل کرد.

معمولا بیمارانی که تغییرات سریع و چشمگیری را در الگوهای رفتاری نشان میدهند به جلسات حمایتی نیاز پیدا خواهند کرد زیرا احتمال بازگشت به الگوهای قبلی در این بیماران رایج است.

بعد از سنجش تغییرات با کمک بیمار از او میخواهیم به ارزیابی علل تغییرات بپردازد.

بسیار مهم است نزدیک به پایان درمان ، علاوه بر ارزیابی و توجیه تغییرات بوجود آمده ، بر احساس های مثبت ناشی از آن تغییرات نیز تمرکز بسیاری از بیماران، در مورد احساس افتخار نسبت به دست آوردها یا خوشی ناشی از موفقیتها، دچار شرم میشوند.